Lisette van Kleine Rotterdammer zet de leukste Rotterdamse hotspots, merken en events op de kaart. Bovendien kent ze het CJG als geen ander, na een aangrijpende gebeurtenis: 'Daar zat ik met baby Boris in de ambulance, een geschrokken 'grote' broer van 3 jaar oud thuis achterlatend.' Over hoe zij, grote broer Ruben en het CJG hierop reageerden scheef ze een indrukwekkend blog.
Niet alleen maar meten, wegen en prikken
Het was de eerste dinsdag van september, ik zal het nooit vergeten. Baby Boris was 7 maanden oud en leek ineens te stoppen met ademen. Hij reageerde niet meer, werd geel en blauw en al het leven leek uit hem te verdwijnen. Dit was niet oké, wist ik meteen. Met 112 aan de telefoon beleefde ik het angstigste moment uit mijn leven. Tien minuten later kwam de ambulance met loeiende sirenes de straat in rijden. Twee mannen, zwaar bewapend met medisch materiaal, stapten ons huis binnen en onderzochten Boris op de eettafel. Hij kwam gelukkig weer bij en samen vertrokken we in de ambulance richting het ziekenhuis, een geschrokken ‘grote’ broer van 3 jaar oud thuis achterlatend.
Ik wilde hem niet bang maken en dus wuifde ik weg dat er iets ergs was gebeurd.
Nachtmerries
Boris werd onderzocht in het ziekenhuis en er werd een ALTE syndroom bij hem geconstateerd. Hij knapte gelukkig redelijk snel weer op en mocht mee naar huis. Grote broer Ruben had wat vragen, maar leek verder oké. Ik besefte toen pas dat hij, toen de ambulancebroeders met zijn broertje bezig waren, stilletjes in de tuin was gaan zitten met zijn armpjes om zijn benen heen geslagen. Ik wilde hem niet bang maken en dus wuifde ik weg dat er iets ergs was gebeurd. Een week later begonnen bij hem de nachtmerries. Een bevriende collega adviseerde me om contact op te nemen met het CJG voor advies over hoe ik hier het beste mee om kon gaan. Een telefonische afspraak met een jeugdverpleegkundige was zo gemaakt. Zij had alle tijd voor mij en ik kon haar uitleggen wat er allemaal was gebeurd. Ik kreeg advies over wat ik het beste wel en niet tegen Ruben kon zeggen. En ja, hij had mijn angst gevoeld en dus kon ik maar beter eerlijk zijn. De nachtmerries werden al snel minder, zo fijn weer die rust in huis.
Ik kon letterlijk in tranen uitbarsten als hij een korstje brood wilde eten.
Onzeker
Zelf besefte ik pas later dat het mij ook enorm geraakt had. Ik was onzeker en al het vertrouwen in mijzelf als moeder kwijt. Het heeft er niets mee te maken, maar ik durfde Boris bijvoorbeeld geen vast voedsel te geven in de angst dat hij zou stikken. Ik kon letterlijk in tranen uitbarsten als hij een korstje brood wilde eten. En dus belde ik opnieuw met het CJG om te vragen of een kinderarts me gerust kon stellen. Ik mocht langs komen met Boris, hij werd nogmaals goed bekeken en ik kreeg wat tips. En mocht ik thuis toch nog ergens tegenaan lopen, dan mocht ik bellen en zou deze lieve mevrouw me thuis komen helpen.
Het CJG heeft een belangrijk aandeel gehad in de verwerking van zowel mij als Ruben.
Het gaat weer goed
Met Boris en de rest van ons gezin gaat het inmiddels weer hartstikke goed. Ook al kreeg Boris in december opnieuw een aanval en werd hij weer door de ambulance meegenomen, we zijn nu een stuk zekerder en niet meer zo bang. Het CJG heeft een belangrijk aandeel gehad in de verwerking van zowel mij als Ruben. Zo je zie maar, het is niet alleen maar meten, wegen en prikken. Het CJG doet meer en daar ben ik maar wat blij mee.