Onze vernieuwde website is deze maand live gegaan. Het kan zijn dat nog niet alles perfect werkt. We werken hard om alles snel in orde te maken.
Veel brugklassers vinden het spannend in de nieuwe omgeving, dus school kent zulke opstartproblemen. Maar bij Emily lijkt het dieper te gaan dan bij andere kinderen.
De school doet veel moeite om haar spanning weg te nemen. Elke ochtend wacht de zorgcoördinator Emily op bij de ingang, zoals ze gewend was van de juffen op de basisschool. Ook praat de mentor vaak met haar. Toch komt ze vaak niet naar school en komt het zorgteam van school om de hoek kijken. Ik word als jeugdverpleegkundige ingeschakeld met de vraag: hoe kunnen we dit meisje helpen?
Ik plan een gesprek met Emily en haar moeder bij het CJG. Wanneer ze samen binnenkomen doet Emily alles om zich te verbergen. Ze vindt gelijk een rustig plekje aan de linkerkant van mijn bureau en verdwijnt zo achter mijn computerscherm. Ze rolt zich op tot een klein balletje en praat met een zacht stemmetje. Ik moet flink naar voren buigen om haar te zien en te horen. En het liefst wil ze niks zeggen, dus op veel vragen krijg ik als antwoord: ‘weet ik niet’.
Haar moeder neemt het initiatief en legt het probleem uit. Emily is altijd timide geweest. Op de basisschool ging dat goed: ze had jarenlang een vaste vriendin in de klas, waardoor ze de stress van nieuwe vriendschappen niet aan hoefde te gaan. Alles wat ze deed, deed ze samen met haar vriendin. Haar leven was klein, rustig en veilig. Maar eenmaal in de brugklas kwam aan dit veilige leven een einde: grote school, nieuwe kinderen, onzekerheid in de pauze en tijdens de les. Zo’n grote stap durft Emily nog niet te zetten. Ze wil daarom niet meer naar school.
Wat anderen al op kleuterleeftijd leren, leert Emily nu pas
We praten over de school. Ik vraag hoe het voelt om in de brugklas te zitten. Heel spannend dus. In haar ziel is Emily eigenlijk nog een kleuter. Ze is bezig met de vaardigheden die kinderen normaal gesproken op de basisschool aanleren: alleen zijn, vriendjes maken, plekje in de groep vinden, spanningen en afwijzing opvangen. Dat ziet haar moeder ook en ze heeft Emily alvast bij de psycholoog aangemeld. Maar dit lost het probleem op school niet gelijk op.
Ik vraag aan Emily welke momenten ze lastig vindt op school. Samen met haar moeder lukt het om een paar concrete situaties te benoemen. Ze voelt vooral spanning als niemand naast haar komt zitten in de klas. Ook heeft ze last van de drukte in de grote pauze en is ze bang om alleen te staan. Ze weet niet hoe ze andere kinderen moet benaderen. Het is me duidelijk dat Emily nog tijd nodig heeft om te groeien, voor ze zich op de middelbare school kan redden. Maar die tijd is er niet meer. Voorlopig moet de situatie om haar heen dus kleiner en veiliger worden gemaakt.
Een vaste plek in de klas en een buddygroepje moeten Emily helpen
Samen met de zorgcoördinator en de mentor maken we een plan van aanpak. Alle kinderen in de klas krijgen een vaste plek, zodat ze altijd weten naast wie ze zitten. Ook krijgt Emily een buddygroepje: 6 meisjes die graag met elkaar omgaan, worden officieel aan elkaar gekoppeld en gevraagd om voor elkaar te zorgen. Het groepje krijgt de exclusieve toegang tot een rustige ruimte naast de aula, waar ze de pauze kunnen doorbrengen.
Nu is het wachten tot Emily versneld in haar ziel groeit: van een kleuter naar een puber. De aanpassing op school is slechts tijdelijk. We kunnen de snelle veranderingen in haar puberleven wel even, maar niet voor langere tijd vertragen.
Het verzuim van Emily nam snel af. Ze had geluk dat ze in een zeer sociale brugklas terecht was gekomen. Het buddygroepje heeft nog een halfjaar bestaan, daarna hebben we besloten om de hechte band tussen de meisjes niet meer te stimuleren. Elke puber heeft tenslotte nieuwe ervaringen nodig.
Het CJG biedt begeleiding aan kinderen tot 23 jaar die door ziekte of omstandigheden niet naar school kunnen. In een speciaal consult ‘schoolverzuim’ bespreekt de jeugdverpleegkundige wat de problemen zijn en welke ondersteuning wellicht kan helpen. In de serie Zorg voor schoolverzuim vertelt jeugdverpleegkundige Maggie Ciezka over deze consulten die ze al 13 jaar voor verschillende scholen uitvoert. De verhalen die ze hoort zijn soms grappig, soms triest en soms ondenkbaar. Haar ervaringen zijn geanonimiseerd.
Het CJG volgt ieder kind, vanaf de geboorte tot het jaar waarin het 18 wordt. Onderdeel hiervan is een gesprek dat de jeugdverpleegkundige op school heeft met iedere brugklasser: hoe gaat het, zowel geestelijk, lichamelijk als sociaal? In de serie Praten met een brugklasser deelt een van onze jeugdverpleegkundigen over deze gesprekken die zij al 8 jaar geregeld voert. Haar ervaringen zijn geanonimiseerd.
