Blog: Onze zoon was eerst onze dochter

Je bent geboren als vrouw, maar je voelt je een man. Of andersom. Meer dan 50.000 mensen in Nederland verkeren in deze situatie. Ook Lucas, de zoon van Bert en Francine. Toen hij 17 jaar was, werd voor Lucas duidelijk dat hij niet langer een meisje wilde zijn.

‘Voor ons als ouders was dat een grote verrassing’, vertelt Francine. ‘Lucas was altijd wel een stoer meisje, maar dit hadden we niet verwacht.’ Bert en zij vertellen hoe de periode daarna was voor hun gezin.

Een paar jaar terug, toen Lucas 17 jaar was, ontving hij berichten van de overheid. In die berichten werd hij aangesproken als “mevrouw”. ‘Lucas vertelde ons dat het woord “mevrouw” helemaal verkeerd voelde. Maar waarom precies, dat wist hij eigenlijk niet’, vertelt Bert. ‘Wij dachten eigenlijk dat hij niet volwassen wilde worden, dat de term “mevrouw” daarom zo moeilijk voor hem was. Maar op een zeker moment kwam Lucas naar mij toe met de boodschap: ik geloof dat ik een man wil zijn. Het was voor zowel hemzelf als voor mij een verrassing, maar ik dacht wel meteen: oké, je moet leven zoals jij dat prettig vindt.’

Nog steeds hetzelfde kind

Francine had wat meer tijd nodig om het nieuws te verwerken. ‘Ik dacht vooral: wat haal je je op je hals? Word je wel geaccepteerd door de wereld, krijg je wel een baan? En eerlijk gezegd vond ik het ook lastig dat ik ineens geen dochter meer had’, bekent ze. ‘Ik weet nog dat ik zó blij was dat er een meisje geboren was! Iemand in onze kerk zei daarover: “Je kreeg geen dochter, je kreeg een kind. En dat kind heb je nog steeds.” Die woorden hebben me erg geholpen. Maar ik kon uiteindelijk echt de knop omzetten toen ik besefte hoe ongelukkig Luc was. Toen ik erachter kwam dat hij aan zelfbeschadiging deed, begreep ik: dit kan zo niet langer, hij moet écht zijn hart gaan volgen.’

Blijven praten

Een paar maanden na het eerste gesprek veranderde Lucas van naam en kleding, en ook de eerste stappen naar lichamelijke verandering werden gezet. ‘Toen we voor het eerst jongenskleding met Lucas gingen kopen, was het een heel emotioneel moment. Hij was zó blij! Inmiddels is iedereen op de hoogte van zijn keuze en is Luc overal bekend als een jongen. In de kerk en op school gaan ze er verrassend gemakkelijk mee om, maar in onze familie er zijn ook mensen die het niet accepteren’, vertelt Francine. En er zijn nog meer moeilijkheden, zoals onder meer het langzame tempo van de lichamelijke veranderingen. Bert: ‘Het pad van Lucas is niet gemakkelijk, maar ik ben erg blij dat hij ons altijd betrekt bij zijn gevoelens. Het gesprek kwam misschien niet soepel op gang, maar inmiddels praten we overal over. Dat maakt dat we elkaar goed kunnen helpen.’