Onze vernieuwde website is deze maand live gegaan. Het kan zijn dat nog niet alles perfect werkt. We werken hard om alles snel in orde te maken.
Jeugdverpleegkundige Maggie Ciezka heeft een afspraak met Daan en zijn moeder. Daan is vaak niet op school en ze wil weten wat er aan de hand is. Al snel blijkt dat zijn moeder niet veel goeds over haar zoon te vertellen heeft. Maggie zet op een rijtje wat ze denkt dat Daan nodig heeft om vaker op school te komen.
20 minuten later dan afgesproken komt moeder bij me binnen. Het verbaast me niet, eerlijk gezegd. Ze barst gelijk los: het gaat niet goed met Daan op school, hij gedraagt zich negatief, komt te laat en komt afspraken niet na.
Ook thuis doet hij het niet goed. Net als haar andere 2 kinderen trouwens. Ze moet alles minstens 10 keer vragen voor ze iets doen. Daan bemoeit zich bovendien met haar volwassen zaken en levert kritiek op haar uiterlijk. ‘Uiterst onbeleefd’, vindt ze. ‘Hij zegt dat ik te dik ben. Maar moet je kijken hoe slordig die lange haren van hem zijn! Dat is toch niet normaal!’ Ik ontdek dat ze weinig goeds te vertellen heeft over haar zoon.
"Ik doe alles terug wat ze mij aandoen."
Na alle verwijten zegt moeder dat ze zich niet laat wegdrukken door de kinderen. ‘Ik doe alles terug wat ze mij aandoen’, verklaart ze met boze stem. Op mijn vraag welk resultaat ze hiermee bereikt, antwoordt ze: ‘Ik ben hartstikke moe, maar ik moet van de voogd grenzen aangeven en consequent blijven!’
Ik begin door te krijgen hoe het zit met het verzuim van Daan. En wij hebben niet eens veel over zijn gezondheid gesproken. Hij lijkt gezond te zijn, maar maakt een sombere indruk. Elke keer als zijn moeder begint te klagen, zie ik hem met gebogen hoofd en een trieste blik naar beneden kijken. Daan komt over als een typische puber die aan de ene kant een grote mond heeft, maar ondertussen snakt naar liefde en acceptatie. Hij krijgt het niet van zijn moeder. En ook niet van zijn vader; die heeft hij al jaren niet gezien.
Wanneer ik Daan een week later op school alleen spreek, pakt hij de kans om zijn hart te luchten. ’Ik kan niet meer tegen dat gezeur!’ ontploft hij. ‘Eerst thuis en nu ook nog op school. Ja, ik ben te laat, want mijn fiets is kapot. Maar op andere dagen durf ik hier gewoon niet te komen. Want zodra ik een stap binnen zet begint hetzelfde circus: Daan is te laat, Daan moet naar het straflokaal, Daan is een lastige leerling. Het is alsof ik mijn moeder hoor praten!’
Ik vraag of er iets is wat hem op school wel blij maakt. ‘Ja’, antwoordt Daan zachtjes. ‘De gymles is leuk en de leraar is aardig. Ik hou van sport.’
"Ik zet op een rijtje wat ik denk dat Daan nodig heeft: liefdevolle aandacht, acceptatie, aanmoediging en een goed voorbeeld."
Ik heb geen kant en klare oplossing voor deze situatie. Daan zijn voogd ook niet. Maar met de zorgcoördinator op school zijn we een goed team. Hij zegt altijd: 'Vertel me wat die kinderen nodig hebben, dan regel ik het verder.' Ik zet op een rijtje wat ik denk dat Daan nodig heeft: liefdevolle aandacht, acceptatie, aanmoediging en een goed voorbeeld. Ook gezonde grenzen. En misschien hulp bij de fietsreparatie?
Als ik een week later op school kom is alles al geregeld. Daan heeft een persoonlijke schoolbegeleider gekregen: zijn docent gymnastiek. Die maakte zich al langere tijd zorgen om Daan, maar wist niet hoe hij kon helpen. Hij wil Daan betrekken bij het organiseren van sportwedstrijden. En vindt het geen probleem om naar zijn fiets te kijken.
De gymleraar neemt Daan overal mee naartoe, laat dingen zien, toont interesse en respect. Hij helpt de verstoorde verhoudingen met andere docenten te herstellen. Maar aarzelt ook niet om hem zo nodig in de ochtend uit bed te bellen en op zijn verantwoordelijkheid aan te spreken.
Dit is precies wat Daan helpt om van zijn vluchtgedrag af te komen: een school waar ze hem anders behandelen dan thuis.
Hoe loopt dit verhaal af? Daan heeft zijn opleiding afgerond. Zijn gymdocent bleef tot de laatste schooldag zijn persoonlijke schoolbegeleider. De zorgcoördinator vertelde me later in een gesprek dat hij niet besefte dat Daan juist een minder strenge aanpak nodig had.
Het CJG biedt begeleiding aan kinderen tot 23 jaar die door ziekte of omstandigheden niet naar school kunnen. In een speciaal consult ‘schoolverzuim’ bespreekt de jeugdverpleegkundige wat de problemen zijn en welke ondersteuning wellicht kan helpen. In de nieuwe serie Zorg voor schoolverzuim vertelt jeugdverpleegkundige Maggie Ciezka over deze consulten die ze al 13 jaar voor verschillende scholen uitvoert. De verhalen die ze hoort zijn soms grappig, soms triest en soms ondenkbaar. Haar ervaringen zijn geanonimiseerd.
