Over ouderbetrokkenheid en -participatie (en waarom mijn voornemen mislukte)

Tijdens een gesprek met mijn collega’s, gaat het ineens over ouders die hun kinderen op een (sport)club ‘dumpen’. Ik vraag me af wat ze bedoelen en vraag daarom door. Ah, het gaat over de totale onbetrokkenheid van ouders. Die bij wijze van spreken gas gevend langs de voetbal rijden, hun kind eruit gooien en dan snel iets voor zichzelf gaan doen. Een veredelde oppascentrale zullen we maar zeggen. En een vorm van desinteresse in het kind. Tja…

Eerlijk gezegd had ik er nog nooit zo over nagedacht. Sterker nog: ik schrok een beetje. Want ik ben zelf zo’n ouder. Nou geef ik geen gas tijdens het uitstappen van mijn dochter, maar ik ben wel snel weg. Door naar al het andere dat op me wacht. Is dat echt verwaarlozing en een gebrek aan ouderbetrokkenheid? Misschien wel een beetje desinteresse, schiet door mijn gedachten. En ja, dat is ook best erg.

Ouderbetrokkenheid of ouderparticipatie? Ik ontdek het verschil

Nu ik het onderwerp ken, hoor ik ook klachten op de scholen waar ik kom. Er is nog maar weinig ouderbetrokkenheid te bespeuren, laat ik me vertellen. Is het de tijdsgeest, heeft iedereen het altijd maar druk, druk, druk? Of is het iets anders?

Ik besluit me erin te verdiepen. Op internet lees ik dat ouderbetrokkenheid iets anders is dan ouderparticipatie. Ik vind het best een logisch verhaal: ouders zijn betrokken als uit hun gedrag blijkt dat ze zich (mede)verantwoordelijk voelen voor de (school)ontwikkeling van hun kinderen. Participatie houdt in dat ouders meedoen met activiteiten op school. Eigenlijk is het gewoon vrijwilligerswerk door ouders. Scholen klagen over gebrek aan ouderbetrokkenheid, terwijl ze eigenlijk bedoelen: gebrek aan ouderparticipatie.

Betrokken ouders die meehelpen, kijken verder dan het belang van alleen hun kind

Dat het belangrijk is om als ouder betrokken te zijn, dat wist ik natuurlijk wel. Wat ik onderschat had, is het belang van ouderparticipatie. Opvoeden gaat verder dan de optimale ontwikkeling van een kind; we voeden onze kinderen op tot lid van de samenleving. En om die samenleving goed te laten functioneren is het nodig dat mensen oog hebben voor elkaar, verder kijken dan hun eigen individuele wensen en belang hechten aan de groep. Dat leert een kind door het goede voorbeeld te krijgen. Door ouderparticipatie dus. Het zit dus toch in de tijdsgeest, bedenk ik me: individueel belang voor groepsbelang.

Ik besluit mijn leven te beteren. Maar daar sta ik dan, met mijn ouderbetrokkenheid

Met alle nieuwe kennis, besluit ik voortaan meer betrokkenheid te tonen op zaterdag. Na de sportles van mijn dochter parkeer ik de auto, stap uit en loop het gebouw binnen om haar op te halen. Ze ziet me en rent direct een totaal andere kant op. Even denk ik nog dat ze me niet heeft gezien. Ik maak een praatje met haar begeleider en wacht op haar.

Dan komt mijn dochter naar me toe en neemt me snel mee naar buiten, mij ondertussen zo veel mogelijk negerend. ‘Mam! Wil je dat nooit meer doen?!’ sist ze als we eenmaal buiten zijn. ‘Niemand van mijn leeftijd wordt meer binnen opgehaald. Ik sta voor aap!’ Daar sta ik dan met mijn ouderbetrokkenheid.

Dus nu zet ik me maar in als vrijwilliger op school: sinds vandaag ben ik luizenmoeder.

Ook interessant

• Dit museum is niets voor mij. Of toch wel?
• Voorbeeldgedrag
  
• Is mijn kind hoogbegaafd? Zo herken je het en ga je ermee om